Ένα νησί που βρέθηκε στη στεριά.
Όσο σουρεαλιστική και αν ακούγεται, το Γαλαξίδι δεν απέχει πολύ από αυτή την περιγραφή. Για την ακρίβεια, δεν απέχει καθόλου: Μια άκρη της Στερεάς Ελλάδας που βουτά στην θάλασσα, μια μικρή κοινωνία που στήριξε την ακμή και την ευζωία της στη ναυτιλία, μια πρασινογάλαζη γωνιά γης στολισμένη με αρχοντικά καπετανόσπιτα.
Κι αν θέλετε ένα τελευταίο επιχείρημα για να πειστείτε ότι το Γαλαξίδι είναι τόσο νησιώτικα στεριανό όσο και… ηπειρωτικά νησιώτικο, ορίστε: Ο πρώτος δρόμος έφτασε εδώ το 1963. Μέχρι τότε η μικρή παραθαλάσσια πόλη της Φωκίδας συνδεόταν με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας -και του κόσμου, εδώ που τα λέμε- αποκλειστικά και μόνο διά θαλάσσης.
Μην φύγετε από το Γαλαξίδι πριν δείτε… Το Ναυτικό Μουσείο: Το πρώτο ναυτικό μουσείο της Ελλάδας, άνοιξε τις πόρτες του το 1928 και γέμισε το παραδοσιακό αρχοντικό που το φιλοξενεί με αντικείμενα τα οποία διηγούνται μια ιστορία που ξεκινά το 3000 π.Χ. και φτάνει στον 20ο αιώνα.
Φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, ναυτικά όργανα, πίνακες καραβιών, νηολόγια, φωτογραφίες, χάρτες, μια τεράστια συλλογή γραμματοσήμων από κάθε γωνιά του κόσμου, και τα περίφημα ακρόπρωρα: Τις γυναικείες μορφές που στόλιζαν τις πλώρες των πλοίων και οι οποίες βάφονταν μαύρες αν ο καπετάνιος πέθαινε, ή τον ακολουθούσαν στο σπίτι του αν έφευγε από το πλοίο.
Τον Άγιο Νικόλαο: Στο ψηλότερο σημείο της νησιώτικης πολιτείας του Γαλαξιδίου, ο ναός που εγκαινιάστηκε το 1902 έχει για «καμάρι του» ένα μοναδικό, επικών διαστάσεων ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, το τέμπλο -το οποίο είναι όλο σκαλιστό, καμία δηλαδή από τις ανθρώπινες και μη φιγούρες που το συναποτελούν δεν είναι πρόσθετη ή κολλημένη επάνω του- κατασκευάστηκε το 1835-45 (ναι, χρειάστηκε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί) από μετσοβίτες ταλιαδώρους.
Την Αγία Παρασκευή: Δεν θα επιμέναμε ιδιαίτερα στον… θρησκευτικό τουρισμό, αν οι εκκλησίες του Γαλαξιδίου δεν ήταν τόσο ιδιαίτερες. Ο ζωγραφισμένος από τον καπετάν-Ηλία Σκούρτη στο χέρι ζωδιακός κύκλος στο πλακόστρωτο δάπεδο της Αγίας Παρασκευής του 1848, για παράδειγμα, είναι πιθανότατα μοναδικός στο είδος του. Ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι το φως του ήλιου που μπαίνει από ένα μικρό άνοιγμα στην οροφή συναντά μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας τον ζωδιακό κύκλο, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον -όσο και ολίγον παγανιστικό- ηλιακό ρολόι στο εσωτερικό της εκκλησίας. Πηγή
Via
Όσο σουρεαλιστική και αν ακούγεται, το Γαλαξίδι δεν απέχει πολύ από αυτή την περιγραφή. Για την ακρίβεια, δεν απέχει καθόλου: Μια άκρη της Στερεάς Ελλάδας που βουτά στην θάλασσα, μια μικρή κοινωνία που στήριξε την ακμή και την ευζωία της στη ναυτιλία, μια πρασινογάλαζη γωνιά γης στολισμένη με αρχοντικά καπετανόσπιτα.
Κι αν θέλετε ένα τελευταίο επιχείρημα για να πειστείτε ότι το Γαλαξίδι είναι τόσο νησιώτικα στεριανό όσο και… ηπειρωτικά νησιώτικο, ορίστε: Ο πρώτος δρόμος έφτασε εδώ το 1963. Μέχρι τότε η μικρή παραθαλάσσια πόλη της Φωκίδας συνδεόταν με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας -και του κόσμου, εδώ που τα λέμε- αποκλειστικά και μόνο διά θαλάσσης.
Μην φύγετε από το Γαλαξίδι πριν δείτε… Το Ναυτικό Μουσείο: Το πρώτο ναυτικό μουσείο της Ελλάδας, άνοιξε τις πόρτες του το 1928 και γέμισε το παραδοσιακό αρχοντικό που το φιλοξενεί με αντικείμενα τα οποία διηγούνται μια ιστορία που ξεκινά το 3000 π.Χ. και φτάνει στον 20ο αιώνα.
Φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, ναυτικά όργανα, πίνακες καραβιών, νηολόγια, φωτογραφίες, χάρτες, μια τεράστια συλλογή γραμματοσήμων από κάθε γωνιά του κόσμου, και τα περίφημα ακρόπρωρα: Τις γυναικείες μορφές που στόλιζαν τις πλώρες των πλοίων και οι οποίες βάφονταν μαύρες αν ο καπετάνιος πέθαινε, ή τον ακολουθούσαν στο σπίτι του αν έφευγε από το πλοίο.
Τον Άγιο Νικόλαο: Στο ψηλότερο σημείο της νησιώτικης πολιτείας του Γαλαξιδίου, ο ναός που εγκαινιάστηκε το 1902 έχει για «καμάρι του» ένα μοναδικό, επικών διαστάσεων ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, το τέμπλο -το οποίο είναι όλο σκαλιστό, καμία δηλαδή από τις ανθρώπινες και μη φιγούρες που το συναποτελούν δεν είναι πρόσθετη ή κολλημένη επάνω του- κατασκευάστηκε το 1835-45 (ναι, χρειάστηκε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί) από μετσοβίτες ταλιαδώρους.
Την Αγία Παρασκευή: Δεν θα επιμέναμε ιδιαίτερα στον… θρησκευτικό τουρισμό, αν οι εκκλησίες του Γαλαξιδίου δεν ήταν τόσο ιδιαίτερες. Ο ζωγραφισμένος από τον καπετάν-Ηλία Σκούρτη στο χέρι ζωδιακός κύκλος στο πλακόστρωτο δάπεδο της Αγίας Παρασκευής του 1848, για παράδειγμα, είναι πιθανότατα μοναδικός στο είδος του. Ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι το φως του ήλιου που μπαίνει από ένα μικρό άνοιγμα στην οροφή συναντά μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας τον ζωδιακό κύκλο, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον -όσο και ολίγον παγανιστικό- ηλιακό ρολόι στο εσωτερικό της εκκλησίας. Πηγή
Via
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου