Μια μαγική πέτρινη πολιτεία, άγρια και περήφανη όπως η Λακωνική γη, παραμένει αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο...
έτσι όπως αναδύεται από τη θάλασσα σαν πέτρινος γίγαντας... Aνέκαθεν τα κάστρα όλου του κόσµου ασκούσαν πάνω µου µια ιδιαίτερη γοητεία. Κάτι οι θρύλοι για τους ιππότες και τις πυργοδέσποινες, κάτι το µυστήριο για τη ζωή εντός της περιτοιχισµένης πόλης, µε οδήγησαν σαν υπνωτισµένη για άλλη µία φορά µπροστά στη βαριά σιδερένια πόρτα... Η Καστροπολιτεία της Μονεµβασιάς, γνωστή και ως «Γιβραλτάρ της Ανατολής» που δεσπόζει πάνω στον επιβλητικό βράχο, µε καλούσε στα µονοπάτια της εξερεύνησης.... Ακόµα κι αν έρχεσαι για πρώτη φορά, δεν χρειάζεσαι χάρτη. Αρκεί να προσπεράσεις τη Νέα Μονεµβασιά (υστερεί σε αισθητική, ενώ ο µόνος λόγος που την επισκέφθηκα ήταν για να χαζέψω το Βράχο από τα παραθαλάσσια ταβερνάκια) και να διασχίσεις τη Γέφυρα για να αντικρίσεις µε δέος τη Μόνη Έµβαση (µοναδική είσοδο) που θα σε φέρει στην Καστροπολιτεία... Είχα επιλέξει κι αυτή τη φορά ένα από τα ροµαντικά ξενοδοχεία της, γιατί δεν διανοούµαι να βρίσκοµαι εδώ και να µη µείνω εντός των Τειχών - θα έκανα µόνο µια εξαίρεση στην περίπτωση του Lazareto, κοντά στη Γέφυρα, για να επωφεληθώ από το ολοκαίνουριο spa του!
Θολωτές καµάρες, ανήλιαγα σοκάκια, ακανόνιστα καντούνια και πέτρα, πέτρα παντού αποπνέουν µια ιδιαίτερη αύρα που σε κάνει να νιώθεις πως περνάς σε άλλη διάσταση... Το ενδιαφέρον µου µονοπωλεί από την πρώτη στιγµή το κεντρικό πλακόστρωτο καλντερίµι! Σαν να γυρνάς πίσω στο 1900, τότε που στο ανηφορικό δροµάκι µε τα φαναράκια και τις µπουκαµβίλιες έβρισκες τα πάντα όπως µπακάλικα, ψαράδικα, σχολείο, Αστυνοµία, µέχρι και δικαστήριο. Από εδώ περνούσαν από τα πρώτα κιόλας χρόνια οι κάτοικοι, αυτό διασχίζουν σήµερα τα ζώα που µεταφέρουν τα πράγµατα, από εδώ περνώ κι εγώ παρέα µε τους δεκάδες ξένους τουρίστες για να αφουγκραστώ τον παλµό του διατηρητέου οικισµού! Δεξιά και αριστερά σε αυτό το υπέροχο σεργιάνι µε συντροφεύουν µικρά µαγαζάκια µε ξύλινους «παλαιικούς» πάγκους που βρίθουν από αναµνηστικά και καρτ ποστάλ µέχρι χειροποίητα κοσµήµατα και αξεσουάρ, ενώ οι µυρωδιές από τα τοπικά προϊόντα και τα βότανα µε καλούν σαν σειρήνες! Όπου κι αν κοιτάξω, οι γραφικές ξύλινες πινακίδες, τα καλαίσθητα φαναράκια και όλα τα κτήρια είναι άρτια εναρµονισµένα µε το υπόλοιπο πέτρινο... φυσικό κάλλος! Και αυτό οφείλεται στους αρχαιολόγους που σαν άγρυπνοι φρουροί δεν αφήνουν κανέναν να προσβάλει την αισθητική! Συγκεκριµένα, για να χτίσεις εντός του κάστρου επιβάλλεται αρχαιολογική µελέτη, έτσι ώστε τα νέα αρχιτεκτονικά σχέδια να εκπονηθούν µε βάση τη διάταξη του παλιού κτηρίου που προϋπάρχει στα θεµέλια... Πλησιάζω στην πλατεία του Χριστού Ελκοµένου, µε το Αρχαιολογικό Μουσείο και το πολυφωτογραφηµένο κανόνι. Εδώ συγκεντρώνονται και τα τρία ταβερνάκια, όπου σερβίρονται τοπικές λιχουδιές. Είναι η ολάνθιστη αυλή της Ματούλας, το ταβερνάκι της Μαριάνθης και το Κανόνι, από την ταράτσα του οποίου θα έχεις τέλεια θέα - από τη µία στη θάλασσα και από την άλλη στον Γουλά, όπως ονοµάζονται σήµερα τα ερείπια της Πάνω Πόλης.
Παραστρατώ από το µονοπάτι µου για να διαπιστώσω ότι στη Μονεµβασιά έχει πολλά µα πολλά σκαλιά. Για να ανέβω στην Πάνω Πόλη (σου προτείνω να το κάνεις νωρίς το πρωί για την ανατολή ή το απόγευµα) χρειάζεται να ακολουθήσω την ανηφορική διαδροµή που διαρκεί περίπου 15΄! Είναι κουραστική αλλά αξίζει τον κόπο, τόσο για την Αγία Σοφία όσο και για να θαυµάσεις τη θέα από ψηλά! Το ίδιο ισχύει και για το Πορτέλο, τη µοναδική έξοδο του οχυρού στη θάλασσα -την πρώτη µου επαφή µε το Μυρτώο- όπου θα ανταµειφθώ βουτώντας στα πεντακάθαρα νερά του. Επιστρέφοντας το απόγευµα, η διαδροµή παράλληλα προς τα τείχη και µε µια στάση στην Πλατεία της Χρυσαφίτισσας -όπου εντοπίζω τρεις καινούριους ξενώνες- αποδεικνύεται από τις αγαπηµένες µου βόλτες! Η Μονεµβασιά, ωστόσο, δεν είναι για όλους. Εντός των Τειχών δεν «χωράνε» αυτοκίνητα, ψηλοτάκουνα, ούτε φασαρία και βουή. Άσε που δεν πιάνουν και τα κινητά! Δεν έχει πολλές επιλογές για φαγητό -φέτος άνοιξε και ένα εστιατόριο- ούτε clubs, µόνο ήσυχα µπαράκια µε ειδυλλιακές ταράτσες. Εδώ θα έρθεις αν θέλεις να γεµίσεις τις µπαταρίες σου, να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να αφουγκραστείς τα µυστικά µιας άλλης εποχής. Από την ώρα που θα περάσεις τη µαγική πύλη της Μονεµβασιάς, ο χρόνος σταµατά... Μέχρι την ώρα που θα πάρεις και πάλι το δρόµο της επιστροφής!
Via
έτσι όπως αναδύεται από τη θάλασσα σαν πέτρινος γίγαντας... Aνέκαθεν τα κάστρα όλου του κόσµου ασκούσαν πάνω µου µια ιδιαίτερη γοητεία. Κάτι οι θρύλοι για τους ιππότες και τις πυργοδέσποινες, κάτι το µυστήριο για τη ζωή εντός της περιτοιχισµένης πόλης, µε οδήγησαν σαν υπνωτισµένη για άλλη µία φορά µπροστά στη βαριά σιδερένια πόρτα... Η Καστροπολιτεία της Μονεµβασιάς, γνωστή και ως «Γιβραλτάρ της Ανατολής» που δεσπόζει πάνω στον επιβλητικό βράχο, µε καλούσε στα µονοπάτια της εξερεύνησης.... Ακόµα κι αν έρχεσαι για πρώτη φορά, δεν χρειάζεσαι χάρτη. Αρκεί να προσπεράσεις τη Νέα Μονεµβασιά (υστερεί σε αισθητική, ενώ ο µόνος λόγος που την επισκέφθηκα ήταν για να χαζέψω το Βράχο από τα παραθαλάσσια ταβερνάκια) και να διασχίσεις τη Γέφυρα για να αντικρίσεις µε δέος τη Μόνη Έµβαση (µοναδική είσοδο) που θα σε φέρει στην Καστροπολιτεία... Είχα επιλέξει κι αυτή τη φορά ένα από τα ροµαντικά ξενοδοχεία της, γιατί δεν διανοούµαι να βρίσκοµαι εδώ και να µη µείνω εντός των Τειχών - θα έκανα µόνο µια εξαίρεση στην περίπτωση του Lazareto, κοντά στη Γέφυρα, για να επωφεληθώ από το ολοκαίνουριο spa του!
Θολωτές καµάρες, ανήλιαγα σοκάκια, ακανόνιστα καντούνια και πέτρα, πέτρα παντού αποπνέουν µια ιδιαίτερη αύρα που σε κάνει να νιώθεις πως περνάς σε άλλη διάσταση... Το ενδιαφέρον µου µονοπωλεί από την πρώτη στιγµή το κεντρικό πλακόστρωτο καλντερίµι! Σαν να γυρνάς πίσω στο 1900, τότε που στο ανηφορικό δροµάκι µε τα φαναράκια και τις µπουκαµβίλιες έβρισκες τα πάντα όπως µπακάλικα, ψαράδικα, σχολείο, Αστυνοµία, µέχρι και δικαστήριο. Από εδώ περνούσαν από τα πρώτα κιόλας χρόνια οι κάτοικοι, αυτό διασχίζουν σήµερα τα ζώα που µεταφέρουν τα πράγµατα, από εδώ περνώ κι εγώ παρέα µε τους δεκάδες ξένους τουρίστες για να αφουγκραστώ τον παλµό του διατηρητέου οικισµού! Δεξιά και αριστερά σε αυτό το υπέροχο σεργιάνι µε συντροφεύουν µικρά µαγαζάκια µε ξύλινους «παλαιικούς» πάγκους που βρίθουν από αναµνηστικά και καρτ ποστάλ µέχρι χειροποίητα κοσµήµατα και αξεσουάρ, ενώ οι µυρωδιές από τα τοπικά προϊόντα και τα βότανα µε καλούν σαν σειρήνες! Όπου κι αν κοιτάξω, οι γραφικές ξύλινες πινακίδες, τα καλαίσθητα φαναράκια και όλα τα κτήρια είναι άρτια εναρµονισµένα µε το υπόλοιπο πέτρινο... φυσικό κάλλος! Και αυτό οφείλεται στους αρχαιολόγους που σαν άγρυπνοι φρουροί δεν αφήνουν κανέναν να προσβάλει την αισθητική! Συγκεκριµένα, για να χτίσεις εντός του κάστρου επιβάλλεται αρχαιολογική µελέτη, έτσι ώστε τα νέα αρχιτεκτονικά σχέδια να εκπονηθούν µε βάση τη διάταξη του παλιού κτηρίου που προϋπάρχει στα θεµέλια... Πλησιάζω στην πλατεία του Χριστού Ελκοµένου, µε το Αρχαιολογικό Μουσείο και το πολυφωτογραφηµένο κανόνι. Εδώ συγκεντρώνονται και τα τρία ταβερνάκια, όπου σερβίρονται τοπικές λιχουδιές. Είναι η ολάνθιστη αυλή της Ματούλας, το ταβερνάκι της Μαριάνθης και το Κανόνι, από την ταράτσα του οποίου θα έχεις τέλεια θέα - από τη µία στη θάλασσα και από την άλλη στον Γουλά, όπως ονοµάζονται σήµερα τα ερείπια της Πάνω Πόλης.
Παραστρατώ από το µονοπάτι µου για να διαπιστώσω ότι στη Μονεµβασιά έχει πολλά µα πολλά σκαλιά. Για να ανέβω στην Πάνω Πόλη (σου προτείνω να το κάνεις νωρίς το πρωί για την ανατολή ή το απόγευµα) χρειάζεται να ακολουθήσω την ανηφορική διαδροµή που διαρκεί περίπου 15΄! Είναι κουραστική αλλά αξίζει τον κόπο, τόσο για την Αγία Σοφία όσο και για να θαυµάσεις τη θέα από ψηλά! Το ίδιο ισχύει και για το Πορτέλο, τη µοναδική έξοδο του οχυρού στη θάλασσα -την πρώτη µου επαφή µε το Μυρτώο- όπου θα ανταµειφθώ βουτώντας στα πεντακάθαρα νερά του. Επιστρέφοντας το απόγευµα, η διαδροµή παράλληλα προς τα τείχη και µε µια στάση στην Πλατεία της Χρυσαφίτισσας -όπου εντοπίζω τρεις καινούριους ξενώνες- αποδεικνύεται από τις αγαπηµένες µου βόλτες! Η Μονεµβασιά, ωστόσο, δεν είναι για όλους. Εντός των Τειχών δεν «χωράνε» αυτοκίνητα, ψηλοτάκουνα, ούτε φασαρία και βουή. Άσε που δεν πιάνουν και τα κινητά! Δεν έχει πολλές επιλογές για φαγητό -φέτος άνοιξε και ένα εστιατόριο- ούτε clubs, µόνο ήσυχα µπαράκια µε ειδυλλιακές ταράτσες. Εδώ θα έρθεις αν θέλεις να γεµίσεις τις µπαταρίες σου, να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να αφουγκραστείς τα µυστικά µιας άλλης εποχής. Από την ώρα που θα περάσεις τη µαγική πύλη της Μονεµβασιάς, ο χρόνος σταµατά... Μέχρι την ώρα που θα πάρεις και πάλι το δρόµο της επιστροφής!
Via
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου